Γράφει η Αργυρώ Σπάρταλη
«Το Γκάμπι της Βασίλισσας» (The Queen’s Gambit) είναι μια μίνι σειρά του Netflix με εφτά επεισόδια όλα κι όλα και είναι βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Walter Tevis το οποίο εκδόθηκε το 1983. Εάν απορείτε γιατί δεν γνωρίζατε την ύπαρξη του βιβλίου είναι ίσως γιατί πρόκειται για την κλασσική περίπτωση όπου η σειρά σώζει το βιβλίο το οποίο ήταν γνωστό-αλλά-όχι-και-τόσο-γνωστό. Ένα διάστημα είχα δεχτεί τόσα σχόλια από τόσους ανθρώπους που μου έλεγαν «δες το δες το ΔΕΣ ΤΟ» και τελικά, με δύναμη και σθένος χαρακτήρα…υπέκυψα στις πιέσεις τους και την είδα. Τι να έκανα;
Αρχικά, είχα την (εσφαλμένη) εντύπωση ότι μάλλον θα πρόκειται για κάτι αντίστοιχο με το Crown, ωστόσο αργότερα έμαθα πως ο όρος «γκάμπι» είναι κίνηση στο σκάκι κατά την οποία θυσιάζεις ένα πιόνι (συνήθως λευκό) με σκοπό την καλύτερη έκβαση του παιχνιδιού. (Αν δεν σας αρέσουν οι παραλληλισμοί και οι αλληγορίες, κουράγιο γιατί η σειρά είναι γεμάτη από δαύτα).
Η ιστορία μας λοιπόν διαδραματίζεται στα μέσα της δεκαετίας του ’50-’60, όπου παρακολουθούμε την Μπεθ, ένα ορφανό κορίτσι το οποίο αποδεικνύεται ιδιοφυΐα στο σκάκι, να εθίζεται στα ηρεμιστικά, μιας και στο ορφανοτροφείο τότε τα έδιναν στα παιδιά λες και ήταν καραμέλες. Όσο βρίσκεται εκεί λοιπόν, μαθαίνει σκάκι από τον επιστάτη του σχολείου και σιγά-σιγά συμμετέχει σε τουρνουά και κερδίζει παρτίδες. Παράλληλα, την υιοθετεί μια οικογένεια από το Λέξινγκτον, αλλά το ζευγάρι χωρίζει. Και πάνω που η θετή της μητέρα είναι σχεδόν έτοιμη να την γυρίσει πίσω στο ορφανοτροφείο, ανακαλύπτει το κρυφό της ταλέντο και ότι μπορεί να βγάζει λεφτά από αυτό, κάτι που της αλλάζει γνώμη και τελικά δεν τη στέλνει πίσω. Γιατί πώς αλλιώς μπορείς να δεθείς με το θετό σου παιδί; Μόνο άμα βγάζεις κανένα φράγκο, αλλιώς ξέχνα το!
Όσο μεγαλώνει λοιπόν μεταμορφώνεται από «ασχημόπαπο» σε κύκνο και κάνει θραύση στους σκακιστές, «παρτάροντας» παράλληλα ασύστολα με χάπια και αλκοόλ. Και πάνω που όλα στη ζωή της ήταν μια χαρά (λέμε τώρα), πεθαίνει η μάνα της και…πήραμε την κάτω βόλτα όμορφή μου Παναγιώτα. Αυτό όμως δεν κρατάει πολύ, μιας και σχεδιάζει πώς θα νικήσει τον μεγαλύτερο της αντίπαλο, τον Μπόργκοβ (εμπνευσμένος από τον Κασπάροφ, ο οποίος βοήθησε και στα γυρίσματα της σειράς). Θα τα καταφέρει άραγε ή όχι; Δε θα σας πω γιατί ήδη έχω πει πολλά και θέλω να έχετε και λίγη αγωνία. Τη σειρά την είδα μέσα σε δύο μέρες. Ορισμένοι μου είπαν πως την είδαν μέσα σε μια. Και δεν τους αδικώ. Πρόκειται για μια σειρά καλογυρισμένη, με έναν χαρακτήρα ο οποίος, αν εξαιρέσεις τους μυριάδες εθισμούς της και τον creepy τρόπο να απεικονίζει η σειρά πώς είναι κάποιος όταν είναι «οπτικός τύπος» και σκέφτεται με εικόνες, αλλά και πως είναι ένας χαρακτήρας ανθρώπινος, με τα ελαττώματα και τις αδυναμίες του. Η ιστορία είναι ενδιαφέρουσα χωρίς να πλατειάζει και όλοι οι χαρακτήρες έχουν βάθος και αντίκτυπο στα όσα γίνονται. Τέλος, δεν υπάρχουν στοιχεία filler, απλά για χάρη τηλεοπτικού χρόνου και οπτικά είναι παραπάνω από άρτια. Αν δεν είσαι στο τέλος της σειράς κάπως έτσι…
…και να θες να κάτσεις να μάθεις έστω και λίγο για το σκάκι, η σειρά έχει αποτύχει.
Η σειρά προβάλλεται μέσα από την πλατφόρμα του Netflix.
